Er is zoveel te doen over eenzaamheid, maar wat is het nu feitelijk? Eenzaamheid is een signaal van je lijf om in actie te komen, iets te doen om van dat rotgevoel af te komen. Niet meer en niet minder. Net als bij honger en dorst, kom je iets te kort, er moet iets gebeuren, anders voel je je niet prettig! Als je honger of dorst hebt, zorg je er meestal zelf voor dat je iets te eten of te drinken haalt, maakt, pakt, koopt of vraagt. Eenzaamheid is ook een gevoel dat je iets tekort komt, je mist patronen van verbinding met andere mensen. Het is niet zo maar een wens, het is een noodzakelijke behoefte, iets essentieels, net als eten en drinken. Ook dít signaal geeft aan dat je zelf iets moet doen. Er voor moet zorgen dat het tekort wordt opgeheven, in actie komen dus.
Hoe en waarom gaat het mis?
Sommige mensen hopen op (h)erkenning van hun eenzaamheid, want zij voelen zich zo alleen, zo verloren. Zij zijn zó eenzaam dat het ze depressief, angstig en ziek maakt, willen graag veranderen, maar weten niet hoe. Ze willen dolgraag hun vrijheid en geluk terug.
Een ander kan niet aan het puntje van je neus zien dat je je eenzaam voelt, dat je iets tekort komt. Niet iedereen die jong is en (veel) vrienden en mensen om zich heen heeft, is gelukkig en blij. Niet iedereen die alleen woont is eenzaam. Als je dus zélf niet laat weten dat je je eenzaam voelt en hulp nodig hebt, gebeurt er niets. Laat je het wel weten maar wil je geen hulp aanvaarden, gebeurt er ook niets. Als je zegt dat het goed met je gaat, je ‘groot’ houdt, terwijl je je zwaar waardeloos voelt, verandert er niets. Draai er dus niet om heen, spreek het uit. Stop met acteren en overleven, laat dat masker vallen. Weg met dat taboe! Je mag er zijn!
Waarom lukt het me niet mijn eenzaamheid te doorbreken?
Lukt dat niet, dan komt dat omdat langdurige eenzaamheid rare dingen doet met je brein, je verandert als persoon. Het verandert je persoonlijkheid op een onaangename manier. Je wordt minder goed in staat gezichten te interpreteren. Neutrale gezichten beschouw je sneller als bedreigend. Je wordt angstig, achterdochtig en je trekt je terug. Je IQ gaat zelfs achteruit. Een achteruitgang van 10 IQ punten is meer regel dan uitzondering. Je hormoonhuishouding raakt in de war, met gevolg dat je het niet fijn vindt om met mensen om te gaan. Al met al is chronische eenzaamheid een aanslag op je hersenen en op je persoonlijkheid (bron: J Rijks, Faktor5).
Is het de schuld van iemand anders dat ik me eenzaam voel?
Het is heel belangrijk te beseffen dat eenzaamheid niet de schuld is van een ander of de buitenwereld. De omgeving van een mens is zonder twijfel van invloed, maar daar kun je meestal niets aan veranderen. Je eigen situatie kun je vaak wel veranderen. En wat je in ieder geval altijd kunt veranderen, is hoe je zelf met een situatie omgaat. Verwacht gerust wonderen, maar ga er alsjeblieft niet op zitten wachten (bron: J Rijks, Faktor5).
Wat de oorzaak van je r
otgevoel ook is, de oplossing begint áltijd bij jou. Er is heel wat aan te doen. Zie het maar als een uitdaging!
