Eenzaamheid bij moeders. Ik hoor en zie steeds vaker het verdriet om me heen.
- “Ik zie mijn eigen kind nooit meer”.
- “Ik heb geen contact meer met mijn dochter”.
- “ik had niet verwacht dat het moederschap zo eenzaam zou zijn “.
- “Ik voel me ongelooflijk alleen en machteloos als mijn kindje huilt”.
Ook houdt de commerciële wereld weinig rekening met de gevoelens van de vrouwen die ongewild kinderloos bleven. Zo kan Moederdag behoorlijk confronterend zijn. De enige schrale troost die je dan misschien nog kunt hebben, is dat je niet de enige bent….….
Eenzaamheid bij moeders. Er zijn ontelbare redenen die deze gevoelens kunnen veroorzaken.
20 redenen
20 redenen waardoor moeders met gevoelens van eenzaamheid te maken kunnen krijgen. In willekeurige volgorde vind je hieronder een niet-limitatieve opsomming. Deze is enkel bedoeld aan te geven dat er ontelbare redenen zijn waardoor deze gevoelens kunnen ontstaan. Daarom is het best een lang artikel geworden. Fijn als je het helemaal leest, haal er in ieder geval uit wat voor jou belangrijk is!
1. Ongehuwde moeders
Sommigen meisjes/vrouwen kiezen ervoor een kind alleen te willen opvoeden, anderen voeden om wat voor reden dan ook onbedoeld hun kind alleen op. Een (jonge) man die zijn verantwoordelijkheid niet genomen heeft, een ongeplande zwangerschap ontstaan na een eenmalig afspraakje of …….. In ieder geval voor velen een zware dobber, je kind alleen opvoeden.
‘Alleenstaande moeders scoren hoog in ‘negatieve’ lijstjes zoals armoede: Ruim driekwart van de eenoudergezinnen (en in 87 van de gevallen is dat een gezin met alleen een moeder) leeft op of onder de armoedegrens. En armoede versterkt weer de kans op eenzaamheid en isolement’.
Bovenstaand stukje komt uit een artikel van Zorg + Welzijn: ‘Onderschat niet hoe eenzaam veel alleenstaande moeders zijn’. Ervaringsdeskundige Eva Yoo Ri Brussaard (39) is een van de drie genomineerden voor de Zorg+Welzijn Award. De door haar opgerichte stichting Single SuperMom is in twaalf jaar uitgegroeid tot de grootste community voor alleenstaande moeders in Nederland.
2. Overlijden kind
‘Niemand zou zijn kind moeten overleven, hoeven wegbrengen’. Je hoort het vaak. Toch overkomt het velen. Overlijden van een kindje bij de geboorte, een ongeluk, zelfdoding, een ernstige ziekte. We hebben het niet allemaal in de hand. Het overlijden van een kind is bijna ondraaglijk, het verdriet is niet te overtreffen, een zeer ingrijpende ervaring.
Je kunt je door het verlies enorm eenzaam en onbegrepen voelen. Praten met lotgenoten kan helpen bij het verwerken van het verdriet. Als je wilt, kun je lid worden van een organisatie, bijvoorbeeld van ‘OOK’. Zij hebben zo’n 1500 leden verspreid over heel Nederland. Allemaal ouders van een overleden kind. Zij helpen zichzelf en elkaar bij dit immense verdriet.
En als je eraan toe bent de draad weer een beetje op te pakken, is er altijd ergens in Nederland een Specialist Eenzaamheid die je daarbij kan helpen als het je niet alleen en/of met je lotgenoten (nog niet) lukt. Want erover kunnen praten met iemand is fijn, het is echter geen oplossing van jouw situatie, want die is er niet. Wat gebeurd is, kun je nooit meer terugdraaien. Op een bepaald moment moet je weer door met jouw leven, met je verdriet. Want dat mag er uiteraard zijn en hoef je nooit weg te poetsen, voor niemand niet. Wel moet je je eigen leven weer vormgeven. Leren hoe je omgaat met deze grote verandering in je leven.
3. Problemen van je kind, gevoel van onmacht
Ik werd gebeld door een bezorgde moeder. Haar kind van 22 zat de hele dag op zolder achter zijn computer te gamen. Zij vroeg of ik haar kind kon helpen. Haar zoon zelf wilde echter geen hulp…….
Als iemand geen hulp wil, kan je hulp aanbieden, dat gaat dan echter niet werken. Je kunt een paard naar de bron leiden, je kunt het echter niet dwingen te drinken. Als hij had gewild, had ik best een kennismakings-/oriënterend gesprek met hem willen voeren, uiteraard! Iemand sturen die zelf niet wil, heeft echter ècht geen zin.
Ik heb de moeder een aantal adressen van organisaties gegeven die meer ervaring dan ik hebben met jongeren van die leeftijd. Zo is de organisatie Join-Us er speciaal voor jongeren tussen de 12 en 25 jaar. Join-Us is op veel plekken in Nederland actief. Op hun website is te vinden waar.
Ook ‘JIJ hoort erbij’ is er voor jongeren van 13 t/m 25 jaar. ‘JIJ hoort erbij’ zorgt ervoor dat jongeren en jongvolwassene op een makkelijke én leuke manier met elkaar in contact komen. Zij werken samen met: Gemeente Heerhugowaard – Gemeente Langedijk – Gemeente Alkmaar
Wonen Plus Welzijn Langedijk – Cool Kunst en Cultuur – Actief Sport en Events
GGZ NHN. Ontdek op hun site wat ze allemaal te bieden hebben! Bijvoorbeeld een maandelijks uitje en online en offline weekend activiteiten!
4. Geen contact meer met je kind
Wat een verdriet en frustratie aan beide kanten. Al een aantal keren tijdens de begeleiding van de cursus Creatief Leven heb ik het verdriet aan de moeders kant ervaren. Ook lees en hoor ik er steeds vaker over. Wat ontzettend jammer dat er soms geen dialoog tot stand kan komen. Blijkbaar is er te veel gebeurd waardoor dat niet meer lukt of omdat één van beide partijen de boot af houdt. Je leven kan in een flits veranderen door slechts één verkeerde zin of gebeurtenis. Heel vaak weten beiden niet eens meer precies wat er nu gezegd of gedaan is en wordt het steeds moeilijker dat te achterhalen. Maar soms sluipt de slechte relatie er langzaam in.
Wat de oorzaak dan ook is, wie het contact dan ook verbreekt, je kunt niets anders doen dan de keuze van die ander accepteren en zeggen dat het je van hem of haar houdt. Maak als moeder in ieder geval duidelijk dat je kind altijd welkom is bij je. Geef je kind het gevoel dat hij/zij bij jou terecht kan en altijd naar je toe mag komen.
Hoe, wat, waarom…………?
Waarom het gebeurt? Dat weet je alleen als je op een volwassen manier met elkaar in gesprek kunt, zonder oordeel en verwijten. Want die lossen niets op. Ook is iets dat gebeurd is nooit meer terug te draaien en een ander is nu eenmaal niet door jou te veranderen. Als je kind de vraag waarom niet kan of wil beantwoorden, zal je er mee moeten dealen, hoe zuur dat ook is.
Soms zijn het de omstandigheden. Soms is het door gedrag. Een echtscheiding van de ouders. Een vader en of moeder die met zichzelf in de knoop zat, een kind dat met zichzelf in de knoop zit, misschien te veel bemoeizucht bij de opvoeding van de kleinkinderen, een te strenge opvoeding waardoor je kind zich is gaan afzetten. Een stroeve relatie omdat je elkaar gewoon niet begrijpt.
Samen!
Een ander kan het allemaal niet voor je bedenken. Alleen jullie kunnen samen bespreken waar het misgegaan is, of jullie beiden bereid zijn naar elkaar te luisteren en vanaf nu weer op een andere manier naar een nieuwe toekomst samen toewerken. Voor een goed gesprek zijn er wel twee nodig.
Zorg er dus in ieder geval voor dat je goed voor jezelf zorgt, niet gaat zitten wachten tot het moment daar is. Ga door met je leven! Laat je geluk niet afhangen van een ander, ook al is het je kind. Liefde is niet af te dwingen, niet bij jou en ook niet bij een kind.
5. Geen roze wolk maar een huilbaby
Je bent zo blij dat je zwanger bent, kijkt uit naar het moment dat je je kindje eindelijk in je armen kan sluiten. Dan is het eindelijk zover! Je kindje is er! Maar dan……………..
Je baby blijft maar huilen, extreem veel. Al gauw ben je intens moe en radeloos. Je raakt uitgeput en depressief in plaats van blij en vrolijk. En je voelt je vaak ook nog onbegrepen als je er over praat met je meest nog vrijgezelle vriendinnen. Je hebt nu toch eindelijk je lang verwachte baby? Dat huilen hoort er toch gewoon bij?
Je voelt je alleen en ervaart je moederschap heel anders dan je je had voorgesteld. Er is maar weinig over van de roze wolk………… Marie-Jeanne van der Ploeg is één van mijn collega’s en vertelt ook over haar eigen ervaring hiermee in het onlangs met haar gehouden interview met RTL-Nieuws.
Een kind krijgen heeft een enorme impact op je leven. Meer dan de helft van de vrouwen voelt zich eenzaam na het krijgen van een baby, zeker als het dan ook nog eens een huilbaby blijkt te zijn. Je bent veel thuis en voor je gevoel alleen nog maar aan het zorgen voor je kindje en het huishouden, terwijl het leven ‘daarbuiten’ gewoon doorgaat.
Meer dan de helft van de vrouwen voelt zich na het krijgen van baby eenzaam, je las het al. Je staat dus niet alleen. Maar zeker niet iedereen krijgt een huilbaby. En gelukkig is er altijd wel ergens hulp te vinden. Zo bestaat er een Stichting Steunpunt Huilbaby’s. Deze stichting is opgericht door twee trotse moeders, die allebei hebben ervaren hoe het is om moeder van een huilbaby te zijn.
6. Nooit meer me-time hebben
Als moeder ben je 24/7 in touw. Vanaf het moment dat je kind geboren wordt totdat ze het huis uit gaan. En om me heen zie ik bij heel veel ouders dat ook nadat hun kind uit huis is, de zorgen, soms letterlijk en figuurlijk, niet voorbij zijn. “Het blijft toch je kind” en/of “Je wil toch het beste voor je kind” zijn dan regelmatig het antwoord als je erover in gesprek gaat.
Maar wat te doen als er gewoon echt even geen zin meer in hebt, even tijd voor je zelf wilt hebben? Natuurlijk verzorg je -normaal gesproken- je kinderen met alle liefde van de wereld en sta je altijd voor ze klaar. Maar als jij niet goed voor jezelf zorgt, kun je ook niet goed voor je kinderen zorgen. Je kunt niet continu, dus 24/7, klaar staan. Het wordt echter vaak wel van je verwacht. We leven immers nog wel steeds in een maatschappij dat er voor de opvoeding en verzorging als eerste naar de moeder wordt gekeken.
De werkelijkheid
In de praktijk lijkt het nog steeds zo te zijn dat de moeder vaker de zorg voor de kinderen heeft dan de vader. Een carrière en moederschap is voor velen toch nog steeds niet goed te combineren. Ook al heb je een lieve man die wèl ook zijn zorg- en opvoedingsaandeel bijdraagt, werkgevers gooien ook nog wel eens roet in het eten. De meeste werkgevers zitten ècht niet te wachten op de sores van een werknemer of het nu een man of vrouw is.
Voor je het weet ben je alleen nog maar aan het werk en aan het rennen en vliegen om tussen het slapen en werken door ook nog eens voor de kinderen te zorgen, de boodschappen te doen, het huishouden te doen en kan je je me-time wel vergeten………… Niet bepaald het droombeeld dat je voor ogen had toen je je partner vond en jullie liefdevol aan kinderen begonnen. Me-time is belangrijk, geen luxe en nodig om voldoende energie te houden.
Dus zorg voor goede afspraken met je partner als je die hebt en zoek op het internet naar tips van andere moeders. De één noemt het me-time, de ander zelfzorg of zelfliefde. Er is zat te vinden!
7. (Te) hoge verwachtingen
Vrijwel alle vrouwen hebben (te) hoge verwachtingen over zichzelf als moeder. Je krijgt echter geen opleiding in het moeder zijn. Je kunt je hooguit voornemen hoe jij als moeder wilt zijn en hoe je het wilt doen. De meeste kersverse moeders (en vaders) staan er niet bij stil dat het ouderschap in de praktijk weleens heel anders kan uitpakken dan je verwacht. Je oude leventje komt nooit meer terug. Het is best zwaar een nieuw begin te maken met een baby erbij. Het is normaal dat je moet zoeken naar hoe je balans krijgt tussen de constante zorg voor je kind en je eigen leven en met elkaar.
De werkelijkheid is vaak anders. Het perfecte moederschap dat je voor ogen had, wordt regelmatig verstoord door een gevoel van uitputting en machteloosheid na een slopende dag die helemaal om de baby draaide. Je kunt je dan even heel eenzaam voelen en dat is normaal.
Dus wees reëel. Geniet waar het kan en accepteer dat je nu eenmaal niet alles kan en hoeft waar te maken wat in die mooie tijdschriften over (jonge) ouders staat.
8. Een kindje met fysieke en/of lichamelijke problemen krijgen
“Maakt niet uit, als het maar gezond is”, is iets wat je vaak hoort zeggen als er gevraagd wordt aan een aanstaande vader en moeder wat ze liever hebben, een jongetje of een meisje. Zo wie zo verandert je hele leven als er gezinsuitbreiding komt. Niets is meer zoals het was en wordt het ook niet meer. Je dagelijkse patronen zoals ze waren toen je nog met z’n tweeën was veranderen rigoureus. Als je kindje dan ook nog eens ziek of gehandicapt blijkt te zijn, verandert je hele toekomstbeeld misschien nog wel veel meer.
Veel zorgen, angst en verdriet zijn vaak het gevolg in plaats van zorgeloos genieten van je baby. Zorgen voor dat moment maar ook voor later. De verzorging neemt dan normaal gesproken nog meer tijd in beslag dan bij een gezond kindje. Dus de taken die je normaal al naast je werk en huishouden doet plus de verzorging maken het er allemaal niet makkelijker op.
Ook zal niet iedereen om je heen begrijpen wat je voelt en doormaakt. Niemand die het zelf niet heeft meegemaakt, heeft inzicht in de stress bovenop de dagelijkse beslommeringen die een zorgkind geven. Het vraagt dus van twee kanten begrip en geduld.
Gelukkig zijn er heel veel verenigingen en netwerken die je kunnen ondersteunen als je dat wilt en nodig hebt.
9. Alle ballen in de lucht houden + werken
Als je na je zwangerschapsverlof weer aan de slag gaat, kan je soms wel eens het gevoel krijgen dat je alle ballen in de lucht moet houden. In de drukte van alle dag sta je er niet snel bij stil dat jijzelf kunt bepalen welke ballen je allemaal in de lucht kan en wil houden. Dat je zelf keuzes kunt maken en prioriteiten kunt stellen. Wat vind jij belangrijk, wat wil je wel en niet bereiken. Kies je bewust voor je carrière? En wat betekent dat dan voor je relatie en je kind?
Kortom, wat vind je belangrijk, wat zijn jouw prioriteiten en eigen grenzen. Hoe blijf je blij, gelukkig, ontspannen en gezond. Misschien gewoon wat ballen laten vallen, overgooien en niet altijd alles perfect in orde willen hebben? Jij gaat over jouw leven en bepaalt zelf hoe ver je gaat……..
10. Onbegrip werkgever bij ziekte van je kind
Ik herinner me dat één van mijn oud-collega’s vertelde dat haar kindje leukemie kreeg en zij maar zeer beperkt zorgverlof kon krijgen om haar kind te begeleiden. Ook zat zij nog in een (vecht)scheiding. Zij werkte fulltime, studeerde ook nog en de werkgever verlangde uiteraard ook nog eens kwalitatieve en kwantitatieve output. Logisch vanuit de werkgever gezien. Er staat immers een mooi salaris tegenover……..
Dat jij als werknemer ook nog eens mens bent en te maken hebt met allerlei persoonlijke levensgebeurtenissen die je leven overhoop kunnen gooien, is voor werkgevers niet iets waar regelmatig bij stilgestaan wordt. Je werkgever heeft vaak geen idee waar iedereen die zij in dienst hebben mee te maken heeft in hun persoonlijke leven. Iedereen die zij tegenkomen, kan een strijd voeren waar zij niet van weten.
Zij hebben een organisatie of bedrijf te runnen en mogen verwachten dat werknemers doen wat ze moeten doen. Aan de andere kant staan de werknemers daar dan weer niet altijd bij stil. Zij verwachten alle begrip zeker voor grote persoonlijke levensgebeurtenissen zoals bovenvermelde ernstige ziekte van een klein kind. En als je dan ook nog eens je je verhaal en zorgen niet kwijt kunt bij je partner dan is het niet gek als je je even heel eenzaam voelt.
Praten, praten, praten…………………
Het is vooral belangrijk dat je erover praat. Samen met je werkgever bespreken welke mogelijkheden er wèl zijn. Kijken of er van twee kanten gezien oplossingen gevonden kunnen worden. Je bent en blijft de mens achter de werknemer en ook een werkgever is een mens. Iedereen maakt in het leven ingrijpende dingen mee.
Natuurlijk is het voor de werkgever lastig als één of meer medewerkers te maken krijgen met een relatiecrisis, psychische klachten of problemen met zieke familieleden en/of kinderen. En natuurlijk is het voor jou soms ingewikkeld om er iets over te delen op je werk. Als je echter je werkgever niet informeert of je je niet kwetsbaar wil en durft op te stellen, wordt de situatie vaak alsmaar beroerder. Hoe eerder je een probleem bespreekbaar maakt, des te sneller het mogelijk in goede harmonie kan worden opgelost.
11. Kritiek en bemoeizucht van je (schoon)ouders
Ik weet nog dat mijn zus vertelde dat ze best wel last had van de -waarschijnlijk onbewuste- bemoeizucht van onze vader. Onze moeder was op veel te jonge leeftijd overleden en onze vader kwam een aantal keren per week bij ons eten. Een paar dagen bij mijn zus en een paar dagen bij mij. De oudste dochter van mijn zus was toen twee jaar. Mijn vader bemoeide zich nogal eens met dingen. Waarschijnlijk goed bedoeld, voor mijn zus echter af en toe een behoorlijke ergernis.
Iedere moeder probeert haar kind immers zo goed mogelijk op te voeden op haar eigen manier en zit vaak niet te wachten op goed bedoelde adviezen van haar (schoon)ouders. Maar ja zij hebben in hun ogen natuurlijk wel veel meer ervaring dan jij. En in de meeste gevallen willen ze oprecht hun ervaringen met je delen om je te helpen. Dat zij dan jouw andere opvattingen over opvoeden van tafel vegen, kan behoorlijk storend zijn natuurlijk. Het is niet iedereen gegeven even subtiel te handelen en familieruzie kan het gevolg zijn.
Lang niet alle (schoon)ouders hebben echt door hoe vervelend hun goed bedoelde adviezen kunnen overkomen. Ook hier geldt dat de meest logische stap is zo snel mogelijk in gesprek te gaan met elkaar. Niet te lang wachten. Geef aan waar je last van hebt en hoe je het graag wel hebben wilt. Niet klagen of verwijtend. In de praktijk best lastig, maar de enige weg om duidelijk te zijn en de ergernis zo snel mogelijk van je af te schudden.
Besef dat er meestal geen sprake is van kwade opzet. Praten over je wensen en frustraties is en blijft de beste remedie om wrijving uit de wereld te krijgen.
12. Je (jongste) kind gaat uit huis
Ik herinner me nog hoe lastig ik het zelf vond om als jongste en laatste mijn moeder ‘in de steek te laten’, althans voor mijn gevoel. Wat het voor mijzelf opeens onverwachts makkelijker maakte, was dat mijn zus en zwager tijdelijk bij mijn ouders gingen wonen omdat zij hun pas gekochte huis nog eerst moeten verbouwen. Dus mijn slaapkamer werd hun tijdelijke slaapkamer en ik verliet met een gerust(er) hart mijn ouderlijke huis. Geen zorgen meer dat mijn moeder door mijn vertrek wel eens last kon krijgen van het-lege-nest-syndroom.
Natuurlijk krijgen of hebben lang niet alle moeders last van het-lege-nest-syndroom. Maar ja, het is typisch één van de oorzaken waardoor je je als moeder even heel eenzaam kunt voelen. Met het vertrek van je laatste kind uit huis, wordt je leven nooit meer hetzelfde. Jarenlang heb je voor de kinderen gezorgd en opeens, van de ene op de andere dag, hoeft dat niet meer. Er is opeens sprake van een transitie, een grote verandering in je leven. De duur van dat proces is voor iedereen verschillend en vergelijkbaar met een rouwproces. Niet iets waar je bij stil staat misschien. Fijn dat je nu weer alle tijd voor jezelf hebt, maar het geeft je ook wel een leeg gevoel.
Langzaam weer wennen en een nieuwe invulling aan je leven geven. Weer tijd voor jezelf hebben en de dingen gaan doen die je altijd al had willen doen. Gun jezelf vooral de tijd om je evenwicht weer te vinden, nieuwe patronen te vormen.
13. Je kind verhuist naar het buitenland
Iedere vader en moeder gunt een kind een goed, gelukkig en succesvol leven. Soms ontmoet je kind iemand tijdens een zakenreis of vakantie, wordt verliefd en betekent dat vervolgens een emigratie naar het buitenland. Om daar samen met een geliefde een nieuw bestaan op te bouwen. Dat kan een enorm gemis zijn, pijn in je hart veroorzaken. Kinderen en kleinkinderen op afstand, opa en oma op afstand.
Duizenden kilometers ver weg…………. Dan komen ze niet meer even langs voor een bakkie, een knuffel of misschien zelfs om goede raad. Je kind heeft een nieuw leven waarin je als vader en moeder geen rol meer speelt. Je blijft natuurlijk wel vader en moeder van je kind, maar ze hebben je niet meer nodig, althans zo voelt het. Natuurlijk kun je tegenwoordig elkaar via beeldbellen toch zien en spreken. Natuurlijk kan je ernaartoe vliegen. Maar niet op het moment waarop je het zelf even heel hard nodig hebt, omdat het zo eenzaam voelt……….
Je zult altijd als je kinderen uit huis gaan of het nu ver weg is of dichtbij, je eigen leven weer vorm moeten gaan geven. Het is ‘gezond’ dat kinderen op hun eigen benen gaan staan, hun eigen leven gaan leiden. Ook al blijf je altijd moeder en bezorgd, het blijft je kind tenslotte en je wilt het beste voor ze.
Ook dit is weer een situatie waarin je niet alleen hoeft te staan. Er zijn ontzettend veel ouders die hun kinderen naar het buitenland zien vertrekken. Voor deze achterblijvers zijn er gelukkig tegenwoordig ook ‘groepen’ waarmee je in contact kunt komen. Mensen die weten waarover je het hebt. Bijvoorbeeld kidsoverzee en ikblijfachter. In deze groepen kun je geheel veilig, onbezonnen en vol herkenning jezelf zijn zoals één van de leden het omschreef.
14. Je kind ontspoort
Een kind dat liegt en bedriegt, spijbelt, aan de alcohol en drugs gaat, in het criminele circuit belandt…… Dat betekent nogal wat voor de ouders en familieleden. Ligt het aan de opvoeding?
Ik weet er misschien een heel, heel, heel klein beetje van, ik heb me ook enorm afgezet in mijn pubertijd. Tja waartegen eigenlijk, denk ik wel eens nu ik volwassen ben. Ik heb me afgezet tegen een hele strenge opvoeding. Zoals ik laatst las, ben ik van een generatie waarin kinderen vooral hun mond moesten houden als volwassenen aan het woord waren. En eten wat de pot schaft. En een draai om je oren als je te brutaal was, kon en mocht toen allemaal nog. Ook was er qua uitgaan een streng regiem thuis.
Achteraf denk ik dat mijn vader (en moeder) alleen maar het beste hebben gewild voor ons. Ze dachten er goed aan te doen door streng te zijn en ons zo te beschermen. Verder had mijn opa op zijn sterfbed tegen mijn vader gezegd: “Pas jij goed op de zaak en de centjes?” Mijn vader heeft zich dus waarschijnlijk enorm verantwoordelijk gevoeld voor de zaak en zijn gezin. Ervoor zorgen dat er ook later voldoende geld was, want er werd geen pensioen opgebouwd. Hij was ook weer een kind van zijn opvoeding.
Gedachten en gevoelens bepalen je gedrag……
Dat neemt echter niet weg dat ik het als kind als heel vervelend heb ervaren en me ben gaan afzetten. Ik denk dat ouders het in de ogen van kinderen zo wie zo niet gauw altijd even goed doen. Dat betekent niet dat het dan aan de opvoeding ligt. Als je als kind en jongere met verkeerde vriendjes en vriendinnen in aanraking komt en daar geen weerstand aan biedt of het juist wel spannend vindt, kan het ook fout gaan. Ook de TV en social media hebben tegenwoordig veel invloed. In het nieuws en de kranten is alle shit in de wereld immers verzameld.
Gelukkig komt het met de meeste pubers uiteindelijk wel goed, net als met mij. Helaas is er ook een aantal waarmee het niet goed komt. Zij belanden in de criminaliteit, willen soms niet meer leven of blijven de rest van hun leven psychische klachten houden. Als je kind ontspoort kun je je soms moedeloos en eenzaam voelen.
Hulp
Als je er zelf niet uitkomt met je kind is het misschien tijd om professionele hulp in te roepen. Welke hulp is uiteraard afhankelijk van de situatie. Vaak kan je verzekering daar ook wel in adviseren. Ook kunnen zowel cliënten als professionals terecht bij het ‘Juiste loket’
Deze dienstverlening is laagdrempelig en kosteloos. Zij kijken samen met je naar je vragen en problemen, geven informatie en proberen zo nodig ervoor te zorgen dat in overleg met de verantwoordelijke instanties (gemeente, zorgverzekeraar, zorgkantoor, CIZ of SVB) een oplossing wordt gevonden.
15. Je bent gedwongen je kind af te staan
Enkele tientallen jaren geleden werden jonge vrouwen, meestal ongehuwde moeders, soms gedwongen afstand van hun baby te doen. Tegenwoordig komt dat vaker in de publiciteit, bijvoorbeeld in het programma Spoorloos. Maar ook in Nederland kwam het voor.
Nu blijkt dat het vaak traumatisch is voor moeder en kind. Het kind weet vaak niet wie haar of zijn moeder is en een moeder weet vaak niet waar haar kind gebleven is. Vroeger hield je daar je mond over. Je was immers een schande voor de familie. Gelukkig is dat nu vaak wel beter bespreekbaar. Ook zijn er bijvoorbeeld ook in 2015 rondetafelgesprekken in de Tweede Kamer over geweest.
Adoptie kan ook veel eenzaamheid met zich meebrengen, zowel voor moeder als kind. Natuurlijk ervaart niet elke geadopteerde psychische problemen, als gevolg ervan. Je adoptiegeschiedenis, het contact (of het ontbreken daarvan) met je biologische familie en je karakter spelen een rol.
16. Moeilijk opvoedbare kinderen
Sommige kinderen worden als moeilijk opvoedbare kinderen ‘gelabeld’. Zo ook een meisje waar ik mentor van werd. Ze stond te boek als een meisje met een kort lontje. Ze ging niet meer naar school en was al heel wat keren met haar ouders ‘op het matje’ geroepen. Niemand kreeg haar zo ver dat ze zonder problemen haar opleiding afmaakte. Wat zal haar moeder zich vaak machteloos gevoeld hebben. Ik heb een aantal oefeningen met haar gedaan en uiteraard meerdere gesprekken met haar gevoerd. Mijn conclusie daarna was dat het mij wel een hele slimme meid leek.
Zij zat op het vmbo en moest je nog steeds naar school, want zij had nog geen startkwalificatie. Toen ze 18 werd, is ze ‘officieel’ gestopt met school. Zij werd daarna nog steeds gestimuleerd om terug te gaan naar school of om werk te vinden waarbij ze een mbo-diploma zou kunnen halen. Ik heb daar ook met haar over gepraat.
Hoe is dat afgelopen?
Op een dag vertelde ze mij dat ze wel weer naar school wilde en vroeg of ze niet gelijk kon instromen op niveau-4. Zij bleek zich al die jaren suf verveeld te hebben en lag -onder andere- daarom zo dwars. Ik heb Bedrijf & Samenleving Haarlem gevraagd even met ons mee te denken. Het mentorschap is door hun bemiddeling tot stand gekomen. Mijn mentee kon via B&S een test laten afnemen. Het werd supersnel geregeld en de uitslag klopte met mijn gevoel. Zij bleek een Wetenschappelijk niveau te hebben. Geen wonder dat ze zich verveelde!
Soms blijkt het dus belangrijk om net zo lang door te vragen en te zoeken om de precieze oorzaak te achterhalen. En uit het voorgaande blijkt dat het ook opeens in een hele andere hoek gezocht moet worden dan je denkt. Want hoe kan het dat dit nog nooit eerder is ontdekt? Zij gaat nu heel goed op school. Zij heeft zichzelf ingeschreven en geregeld dat ze met de uitslag van de test alsnog kon worden toegelaten op niveau 3/4. Als blijkt dat het zo goed blijft gaan, mag ze naar niveau 4.
17. Je kunt je gevoelens niet met je partner bespreken
Problemen met je kinderen en de gevoelens die daar het gevolg van zijn, wil je graag kunnen bespreken binnen je relatie. Helaas gebeurt het nog al te vaak dat vaders het oplossen van de problemen over laten aan de moeders of dat de ouders het niet eens kunnen worden over de oplossing. Dat kan uiteraard aan van alles liggen. Vaak spelen ratio en gevoel een rol. Maar ook verschil in normen en waarden vanuit ieders eigen opvoeding of wordt er langs elkaar heen gepraat.
Als je niet op één lijn komt, kan het een behoorlijk eenzaam gevoel geven. Als de een bijvoorbeeld strenger is dan de ander kan het gevoel ontstaan dat de opvoeding neerkomt op de strengere ouder. Je voelt je alleen staan. En dat zorgt dan vaak weer voor ruzie. Ontspannen opvoeden is er dan niet echt bij. Als je er met elkaar niet uitkomt is er gelukkig ook voor problemen met opvoeden professionele hulp te vinden.
18. Je staat er alleen voor na een scheiding
Na een scheiding hebben mensen de grootste kans om zich sterk eenzaam te voelen. Waarom???
Ten eerste zien en horen zij vaak alleen nog maar het negatieve van elkaar. Als de ander iets goed doet, wordt vaak gezegd dat dit toeval is, zij hulp hebben gehad van anderen of dat de omstandigheden gunstiger waren. Kortom de ander kan geen goed meer doen. Het gevolg is dat zowel de één als de ander zich diep gekwetst voelt. Ten tweede groeit het onbegrip voor elkaar en elkaars gedrag. Vervolgens voelen beiden zich in de steek gelaten en buitengesloten. Tenslotte is de verbinding verbroken, letterlijk en figuurlijk.
De zeven belangrijkste redenen waardoor gescheiden ouders vaak sterke gevoelens van eenzaamheid ervaren kun je lezen in een eerder door mij geschreven artikel: Waarom ouders zich na een scheiding het vaakst eenzaam voelen.
19. Een miskraam
‘Een miskraam is een eenzaam proces’, las ik laatst ergens. Als je leeft met een kinderwens, je bent eindelijk zwanger en het gaat mis, is dat soms heel zwaar, verdrietig en eenzaam. Daar kan iedereen zich denk ik wel wat bij voorstellen. De impact die het heeft en de eenzaamheid die het veroorzaakt, wordt wel vaak onderschat. Hoe het ècht voor iemand voelt, kan alleen die persoon zelf maar ervaren. In ieder geval moet er na zo’n heftige levensgebeurtenis voldoende ruimte zijn voor een rouwproces.
Merk je dat je na verloop van tijd je niet beter gaat voelen? Blijf je erg verdrietig en kom je niet verder? Vraag dan professionele hulp aan je huisarts, verloskundige of gynaecoloog. Voor gevoelens van eenzaamheid is ook specifieke hulp te vinden bij het Eenzaamheid Informatie Centrum.
20. Je kunt je carrière wel vergeten na het krijgen van kinderen
Als je de stukjes over de bovenstaande situaties allemaal leest, zou je als vrouw wel eens het idee kunnen krijgen dat je je je carrière wel kunt vergeten na het krijgen van kinderen. Sommigen kiezen ervoor geen kinderen te krijgen omdat ze een carrière op dat moment belangrijker vinden. Of ze daar dan op oudere leeftijd wel of geen spijt van krijgen, is koffiedik kijken.
Anderen hebben voldoende middelen om hulp in te huren en zowel een carrière als kinderen te hebben. De mogelijkheden zijn voor iedereen verschillend.
Leef in het hier en nu
Je kunt van tevoren van alles bedenken en regelen, je weet echter nooit van tevoren wat je tegenkomt. Als je midden tussen de poepluiers zit en alle zorgen gericht zijn op het kindje, denk je daar misschien nog niet zo over na. Of misschien heb je dat wel gedaan en loopt het toch allemaal anders.
Er vallen vele keuzes te maken rondom de combinatie van carrière en de zorg voor kinderen. Goede afspraken met je partner, medeverzorgers en de kinderen zelf zijn van groot belang om alles in goede banen te leiden. Er komt veel bij kijken als je voor die keuzes staat. Carrièretijger is een website waar ook veel te vinden is over carrière en kinderen.
MOGELIJKE OORZAKEN
Soms is of lijkt de oorzaak van het ontstaan van die gevoelens van eenzaamheid bij een moeder duidelijk. Bijvoorbeeld als je enige kind is overleden. Soms heb je echter geen idee waar je gevoelens door ontstaan. Het is je alleen duidelijk dat je niet begrijpt wat er aan de hand is. Waar het ooit misgegaan is, wat er gebeurd is en waarom je er maar geen grip op krijgt.
Als je naar de mogelijke situaties en oorzaken bij de opsomming kijkt, begrijp je haast niet dat je geen opleiding en diploma nodig hebt voordat je aan kinderen kunt beginnen. Dat je eerst moet weten wat je allemaal te wachten kan komen te staan. Maar ja als je alles eerst moet afwegen, dan zou er misschien wel niemand meer aan beginnen. En zo is het met alles in je leven toch? Je weet nu eenmaal niet wat er op je pad komt. En dat geldt voor alles in zowel je privéleven als in je werk. Wèl is het altijd mogelijk zelf keuzes te maken. Niet altijd even makkelijk, soms is het een keuze uit de twee slechtste scenario’s, dat wel.
Een als het je niet lukt die gevoelens van eenzaamheid van je af te schudden, is het altijd mogelijk daar hulp voor te vragen. Onnodig om je ergens voor te schamen.
NIET DE ENIGE…………
Is mijn gevoel wel eenzaamheid? Of ben ik burn-out? Stel ik me aan? Of is het mijn lot? Wat is dat eigenlijk, je eenzaam voelen? Je bent ècht niet de enige die last heeft van gevoelens van eenzaamheid nadat je leven op z’n kop is gezet door een verandering in je leven. Ruim 40% van de bevolking heeft er dagelijks mee te maken.
Ruim 10% daarvan heeft zelfs te maken met langdurige/chronische eenzaamheid. Sommige mensen voelen zich hun hele leven al eenzaam. Als je langer dan ongeveer een jaar last hebt van deze gevoelens, kom je er vaak zonder deskundige hulp niet meer vanaf. Levensgebeurtenissen overkomen je, eenzaamheid overkomt je, het is echter nooit ‘je lot’. Je hebt altijd keuzes.
FACEBOOK EN BESLOTEN FACEBOOKGROEP
Als je wilt kun je ook mijn facebookpagina volgen. Daarop plaats ik dagelijks nieuwe informatie, wetenswaardigheden en/of gewoon een leuke quote. Ook heb ik een besloten facebookgroep: ‘Vraagbaak voor verlangen naar verbinding’.
Deze groep is bedoeld om elkaar op een positieve manier hoop te bieden, een veilige omgeving om vragen te stellen, in een stimulerende sfeer. In deze groep kun je iets schrijven waarop je graag een reactie wilt, bijvoorbeeld als je wilt weten hoe anderen iets doen of benieuwd bent of ze het herkennen, vraag er dan specifiek om. Ook kun je hier delen hoe jij zelf leerde je eenzaamheid en verlorenheid te verlichten. Liefdevolle uitingen van begrip en aanmoediging zijn natuurlijk altijd welkom.
Verder kun je mij vragen stellen. Ik ben geen arts of therapeut, ik ben opgeleid tot Specialist Eenzaamheid. Ik ben deskundig op het gebied van eenzaamheid en kan vragen beantwoorden, adviseren en voorlichten. Eenzaamheid heeft voor mij (bijna) geen geheimen meer.
