- Ze voelen zich na de bevalling helemaal niet happy met hun pasgeboren baby, terwijl ze dat wel zouden moeten zijn volgens iedereen
- Ze hun verhaal niet kwijt kunnen bij hun partner
- Ze denken dat ze de enige zijn met dit gevoel
- Ze voelen zich na de bevalling helemaal niet happy met hun pasgeboren baby, terwijl ze dat wel zouden moeten zijn volgens iedereen
De bevalling is achter de rug, daar zit je dan als kersverse moeder. Je baby is geboren, de baby waar je zó naar verlangde ligt eindelijk in je armen. Er wordt altijd gepraat over een mooie roze of blauwe wolk, maar jij voelt dat helemaal niet zo……
Je hele leven draait opeens alleen nog maar om de baby. Na de bevalling en kraamtijd lijkt dat alleen nog maar te bestaan uit luiers verschonen, de baby voeden, wassen, het huishouden, een rondje wandelen, boodschappen doen met hooguit een praatje met de kassière van de supermarkt of de buurvrouw.
Twee verschillende werelden…………….
Een heel ander leven dan je als werkende vrouw had, in een organisatie met collega’s, verantwoordelijkheden, dagelijks terugkerende contacten, veel bedrijvigheid en activiteiten. Het lukt je niet om aansluiting te houden met het werkende leven. Voor en na de bevalling, het zijn twee totaal verschillende werelden.
Je vindt dat je eigenlijk blij zou moeten zijn met je kindje, maar je voelt het niet. Je bent niet zo gelukkig als je had verwacht. Er is geen roze of blauwe wolk. Je voelt je schuldig tegenover je kind en partner en twijfelt er zelfs aan of je wel een goede moeder bent.
Kortom je hele leven is veranderd, het is niet wat je had verwacht en je schaamt je ook nog eens voor je gevoelens. Je voelt je een ‘loser’. De aangewezen persoon om over je gevoelens te praten, is je partner. Of toch niet altijd?
- Ze hun verhaal niet kwijt kunnen bij hun partner
Omdat je zelf worstelt met de gevoelens die je hebt, niet begrijpt waar dat vandaan komt, vind je het lastig duidelijk te maken wat er in je omgaat. Hoe pak je dat aan? Jullie hebben samen besloten dat gezinsuitbreiding welkom is en nu moet jij vertellen dat je je sinds de bevalling helemaal niet happy voelt. Je durft uit schaamte eigenlijk helemaal niet over je gevoel te praten. Je moet voor jouw gevoel alle moed bij elkaar rapen om er openlijk vooruit te durven komen dat je je ongelukkig voelt.
Je partner staat immers wél volop in het werkende leven, heeft het druk, wil graag ’s avonds gewoon sporten of juist rust. Je partner zit helemaal niet te wachten op verhalen over hoe de ontevredenheid met de situatie en de dagelijkse beslommeringen een negatieve invloed hebben op jouw leven, gevoelens, geluk en tevredenheid.
En als je dan eindelijk de stap neemt en het durft te vertellen, zwak je je verhaal af. Want je hebt niet de moed om te vertellen dat je je heel erg eenzaam voelt. Dat je niet depressief bent, niet zo maar ontevreden met je situatie bent, maar je je doodongelukkig, rot, van de wereld afgesloten en onbegrepen voelt. Je schaamt je, want het is immers de consequentie van de keuze die samen jullie maakten………
- Ze denken dat ze de enige zijn met dit gevoel
Als je als jonge vrouw al jaren een kinderwens hebt, je er klaar voor bent en je je dan als de baby er is toch niet blij en gelukkig kunt zijn, denk je al gauw dat je de enige bent met dat gevoel. Eenzaamheid is toch niets voor kersverse jonge, blije moeders? Dat is iets voor zielige en oudere mensen. Een leeg, onbestemd of eenzaam gevoel, dat overkomt jou toch zeker niet.
Maar hoe kan het dan dat je je een ‘loser’ voelt? Dat het aanvoelt als een zware deken die over je heen wordt gegooid als je partner ‘s morgens de deur uit gaat en jij met je kindje achter blijft? Weer een hele dag alleen. En alleen zijn kan heerlijk zijn, je eenzaam voelen is afschuwelijk.
Ben ik de enige jonge moeder die zich zo voelt?
Als je in de stad loopt en om je heen kijkt, zie je zoveel jonge moeders achter de kinderwagen. Sommigen zien er uit of ze de hele wereld aankunnen. Wat is hun geheim? Hebben zij nooit het gevoel dat ze de aansluiting met de rest van de wereld missen? Je zou wel willen vragen of zij zich ook wel eens eenzaam voelen………..
Geloof me, je bent niet de enige!
Een bevalling en een baby krijgen is niet alleen een fysieke, enerverende en emotionele gebeurtenis! Er gebeurt veel meer. Veel dingen waar je absoluut niet bij stil staat als je verlangt naar een kindje, gezinsuitbreiding plant, in verwachting raakt, de bevalling achter de rug is en je alle kraamvisite ontvangt.
Een baby krijgen is leuk, natuurlijk, het verandert echter ook je vertrouwde levenspatroon, je leven wordt nooit meer hetzelfde. Misschien bedenk je dat wel even van te voren, maar vind je het raar dat je dan toch, als de baby er is en ‘het normale leven’ na de kraamtijd weer verder gaat, je ook vervelende gevoelens kunt hebben.
Een nieuw begin na de bevalling
Geloof me, dat is niet raar. Want met ieder nieuw begin, eindigt er ook iets. Je sluit iets bekends af en je moet aan je nieuwe situatie wennen. Dat is heel normaal! Dit veranderingsproces heeft écht even tijd nodig. Voor de één is dat een paar weken, voor de ander een paar maanden of nog langer.
Die onrustige gevoelens bij zo’n ingrijpende gebeurtenis als een bevalling en een baby krijgen, horen bij het leven. Op zich dus niets om je ongerust over te maken. Dat klopt, als je er tenminste niet te lang last van hebt. Als het vervelende gevoel blijft of er komen geen nieuwe patronen voor terug waar je weer blij van wordt, kun je gevoelens van eenzaamheid als dagelijkse last gaan ervaren. Dan is het goed om professionele hulp in te schakelen. Maar meestal kom je er zelf wel uit.
Praat erover!
Zorg ervoor dat je je gevoelens uit, wees duidelijk over hoe je je voelt en waar je behoefte aan hebt. Wees open over je gevoel en je zult merken dat je écht niet de enige jonge moeder bent met deze gevoelens! Eenzaamheid is niets meer of minder dan een signaal van je lijf dat je in actie moet komen. Net als bij honger en dorst. Dan weet je dan je moet gaan eten of drinken. Als je gevoelens van eenzaamheid hebt, is dat een signaal dat je (patronen van) verbinding mist met andere mensen.
Het is dus helemaal niet gek als je deze gevoelens hebt, je bent niet de enige! Niets om je voor te schamen! Zorg goed voor je zelf en je eigen behoeften. Durf te praten over je gevoelens, word (weer) een blije moeder! Alleen als je langer dan +/- één jaar last van je gevoelens van eenzaamheid blijft houden, zoek dan hulp. Iemand die snapt wat eenzaamheid is en wat je eraan kunt doen.
Eenzaamheid is een groot probleem als je gevoelens langer duren. Gelukkig komt er steeds meer aandacht voor. Je eenzaam voelen kan grote gevolgen hebben als je te lang wacht met het actief aan te pakken.